Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri buyuruyor ki: 

Allahü teâlânın bir kulunu sevmediğinin alameti bu yolun büyüklerine itirazdır.

* Mümin, mümine Allah için sevgiyle baksa Cenab-ı Hak bütün günahlarını affeder. 

* Allahü teâlâ kendisine güvenene yardım eder. 

Paraya, mala mülke şuna buna güveneni, güvendiğiyle baş başa bırakır. 

* Allah için olan işte sevgi vardır. Dünya için olan işte sevgi yoktur. Dünyanın tabiatında sevgi yoktur. Allahü teâlâ dünyayı yarattığından beri, bir defa olsun rahmet nazarı ile bakmamıştır.

 Dünya, nefs ve şeytanın azmasına yardımcı olmaktadır. İnsanın dünyalığı arttıkça, 

nefsi azar, gurur, kibir artar, kontrolden çıkar... 

Ahireti bırakıp, hep dünyalığı artırmak için gece gündüz çalışmak, ızdırabı, sıkıntıyı, sevgisizliği artırmak, 

ahmaklık alametidir. 

Bir kalbde iki sevgi olamaz. 

Bir kalbde dünya sevgisi varsa, o insanda Allah sevgisi olamaz. Olamayınca da her yerde, ailesinde, işinde sevgisizdir. 

Bazıları çok sevilir, bazılarından kaçmaya bakılır. Araştırılırsa, muhakkak onun dibinde başka sevgi olduğu görülür. Allah sevgisi olan kalbde ihlas olur. İhlas olan kalbde Allah sevgisi olur. İhlasla dünya zıttır. 

Dünya; nefsin ve şeytanın tuzağıdır. Varlıkta imtihan, darlıktan daha zordur. 

Çünkü; darlıkta hep Allah deniyor, varlıkta akla gelince söyleniyor ki…! Bu çok tehlikeli.

Parayla Kazanılmayacak Şeyleri Severim; Kalp, Edep ve Samimi Niyet…!

Bizi Allah'tan uzaklaştırıp gaflete düşüren 

her şeyin/kişinin, bizim düşmanımız olduğunu anladığımız bir gün, Önemlı ve anlamlıdır..!!