Dünyalıktan nasibi cömertçe verilmiÅŸ, ancak gönül fakiri cimri bir adam vardı. Bir gün bu adam camiye gitti. Tam namaza baÅŸlarken, “Acaba evden çıkarken kandili söndürdüm mü?” diye düÅŸündü. Hemen evine koÅŸarak kapıyı çaldı. Ä°çerden ses veren hizmetçiye: “Sakın kapıyı açma... Odada kandil yanıyorsa hemen söndür. Kandilin yağı tükenmesin”, diye emretti. Hizmetçi: “Peki, kandili söndüreyim, ama kapıyı neden açmayayım?” diye sordu. Cimri adam: “Kapının tokmağı aşınmasın!” dedi. Hizmetçi cimri adama hatırlatmak istercesine sordu: “Güzel... Kapıyı da açmayayım. Ama sen camiden eve kadar yürümekle pabuçlarının eskiyeceÄŸini düÅŸünmedin mi?” Cimri: “DüÅŸünmez olur muyum hiç... Buraya kadar çıplak ayakla geldim!” Cimrilik insanın dengeyi bozup aşırıya kaçmasıdır. Aşırılıklardan uzak vasat ümmet olmanın gereÄŸi orta yolu tutmaktır. Mü’min, Kur’an’ın ifadesiyle ne elini boynuna baÄŸlayıp cimrilik eder, ne de çok saçıp savurarak müsriflik yapar (Ä°sra, 17/29). O, bu ikisinin arasında dengeyi yakalayan kimsedir. Çalışır kazanır, Rabbinin nasip ettiÄŸine kanaat eder. Kendisine rızık olarak verilenlerden infak eder.