“İNNEMEL MÛ’MİNÛNE İHVETUN”

“Muhakkak ki;

Müminler ancak kardeştir” 

(Hucurat 10). 

Biz hepimiz 

Hz. Adem’in çocuklarıyız. 

Adem de Topraktandır. 

“Biz ya din’de kardeş, 

ya ten’de bir eşiz.” 

Öte yandan, 

“bir Topluluğa olan düşmanlığımızın bizi onlar hakkında adaletsizliğe sevketmemesi gerek.”

Haksızlık 

kimden gelirse gelsin, 

kime yönelik olursa olsun, 

mazlumdan yana, 

zalimlere karşı olacağız. 

Ehliyet, 

Liyakat 

ve 

Adalet 

asla taviz vermememiz gereken konular olacak.

Eğer müminsek, 

ilkesel olarak bunu kabul etmemiz gerek.. 

Müminler, mezhep, tarikat, ideoloji, siyaset, felsefi 

ve 

vicdani kanaat farklılıkları, 

etnik aidiyetlerinden bağımsız olarak kardeştir. 

Aynı Allah’a, 

Resulüne, 

kitaba iman edenler kardeştir. 

Bizler tek bir Millet, 

Tek bir Ümmet 

ve 

Tek bir Cemaatiz. 

Aramızda ki işler 

“İstişare” 

ve 

“Şura” 

yolu ile olacaktır. 

İttifak ettiğimiz zaman 

birlikte hareket edecek, 

ihtilaf ettiğimizde 

birbirimizi mazur göreceğiz. 

Bu şartlarda kim ki, 

ikinci bir cemaatten 

söz ediyorsa, 

(haşa) 

kendine ya yeni bir İlah, 

Ya yeni bir Resul 

ya da yeni bir kitap 

uydurmuş olacaktır.

Birileri, 

Müslüman olmasa bile, 

eğer beş temel emniyete yönelik bir tehdit oluşturmadığı takdirde, biz onlarla, 

Erdemli işler konusunda, 

Mazlum 

ve 

muhtaçlara yardım konusunda ittifak oluşturabiliriz. 

Biz herkesle 

Adalet, 

Barış 

ve 

özgürlük üzerine 

ve 

5 temel emniyete aykırı olmamak üzere sözleşme de yapabiliriz. 

Esasen değer üreten herkesle Nimet ve Külfet dengesine dayalı itilaflar oluşturabiliriz.. 

İttihad, 

ittifak 

ve 

itilaf.. 

Yeryüzünde 

Adalet, 

Barış, 

Hürriyetten yana 

bir düzenin inşası için, 

5 temel emniyeti

 (Mal,Emek, Can, Namus, 

Akıl-İnanç ve Nesil emniyeti) korumak temeli üzerinde herkesle işbirliği yapabiliriz.

Durup Dururken 

Bunları Niye Yazdım..? 

Hürriyet’te Ertuğrul Özkök, benim bir röportajımla ilgili bir yazı yazmış. 

Diyor ki: 

SENİN ‘MUHAFAZAKÂR VİCDANIN’ BENİM ‘SEKÜLER VİCDANIM OLSUN’ 

YETER. 

Akit Gazetesi yazarı Abdurrahman Dilipak 

benimle 

hangi durumda 

kardeş olabileceğini, 

hangi durumda 

özgürce 

yoluma gidebileceğimi açıklamış. 

Medya Radar sitesi yazarı 

Alev Gürsoy Cimin’e verdiği mülakatta şöyle diyor:

 “Namaz kılsın, 

işretten vazgeçsin kardeş olalım...” 

Namaz kılmıyorum... 

İçkiye gelince, 

sağlığım el verdiğince kararında içmeye devam edeceğim. 

Bu durumda onunla kardeş olamayacağız. 

Peki bu durumda onun gözünde nerede olacağım: 

Abdurrahman Dilipak onun gözündeki statümü şöyle açıklıyor:

 “Bugün sadece yurttaş. Başkalarının temel haklarına açık ve 

yakın bir tehlike oluşturmadığı sürece yoluna gidebilir.” 

Anlaştık, 

buna razıyım... 

O zaman şunu konuşalım. 

O ve ben, 

hepimiz birlikte 

nasıl yaşayacağız. 

Dilipak kendi konumunu şöyle anlatıyor: 

“Ben adaletten, barıştan, hürriyetten yana, tarih, kültür, gelenek merkezli, katılımcı, çoğulcu, şeffaf, insan haklarına saygılı bir hukuk devleti 

hayal ediyorum.”

“Bak kardeşim” diyeceğim 

ama

 o kardeş kabul etmediği için, “Bak arkadaş” diyor 

ve 

devam ediyorum: 

“Şu söylediklerin var ya, 

Allah önünde yemin ediyorum ben de aynısını istiyorum.” 

Yani diyeceğim. 

İlle de kardeş olmamız gerekmiyor. 

Aynı ülkenin vatandaşları olarak bu duygularla yaşayalım. 

Senin

 “muhafazakâr vicdanın”, 

benim de 

“seküler vicdanım” olsun yeter.. 

Kardeş olmasak bile 

kardeşmiş gibi yaşar gideriz.”

Evet, 

şunu söylemeliyim. 

Biz karşılıklı hak ve hukukumuza dikkat ederek, 

farklılıklarımıza rağmen barış içinde bir arada yaşayabiliriz. 

Bu anlamda benim için 

“Hılful fudul” 

ve 

“Medine Sözleşmesi” 

önemli bir referanstır. 

Benim “hoş görmeyeceğim” 

bir çok şey var, 

ama 

karşılıklı bir

 “tahammül anlayışı”,

 “sabır ahlakı” çok önemli.. 

Belki uzlaşı için tearüf-bilişmeyi öğrenmemiz gerekiyor.. 

Birilerinin bana uzaklığı, 

benim olarak uzaklığıma eşittir. Birbirimizi anlamak 

bu konuda önemli. 

Çatışma eşiğinde 

“def-i mazarrat, 

celbi menafiden evla” tutulmalı. 

Hak hürriyet’ten, “vehbi” olan, “kesbi” olandan öncelikli olmalı. 

Birileri için mutlak-zaruri olan, başkası için 

mütemmim olanlar 

öncelikli olmalı. 

Birbirimizi anlamak zorundayız. Sonuçta 

kederler paylaşıldıkça azalır 

ve 

mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır. 

“Barış daha iyidir”. 

Birbirimizi anlamak 

ve 

kalbini kazanmak

 (müellefetül kulub) 

üzere bir bakış, 

inattan daha iyidir.. 

Bu anlamda kendimiz için istemediğimiz bir şeyi, 

başkaları için istememeyi de öğrenmemiz gerek.

Özkök’le ilgili 

3 küçük notum daha var. 

Bir, -1-

Ben “Muhafazakâr” değilim. 

“İki günü birbirine eş olan aldanmıştır” diyen bir peygamberin ümmeti muhafazakâr olamaz 

diye düşünüyorum. 

İki, -2-

Vatan-vatandaş, 

yerine yurt-yurttaş kelimesini tercih ederim. 

Etimolojik 

bir arka plan söz konusu. 

Mesela, 

“Memleket” de önemli. 

“Yurt” Türkçe, 

“Vatan” Arapça aslında. 

Üç,